Vandaag heb ik weer een uitstel-dag, ik dwing mijzelf te schrijven over wat een gruwelijk onderdeel kan zijn van Ptss. Het moet! Waar onze zoon herbelevingen had van zijn trauma, had ons hele gezin een trauma over de herbelevingen.
Herbelevingen, of zoals mijn zoon ze noemt; helbelevingen, zijn eigenlijk waargebeurde nachtmerries. Vanuit het perspectief van het slachtoffer wordt de film keer op keer afgespeeld in het nu. Niet alleen ’s nachts zoals bij een droom, maar ieder moment van de dag kan dit gebeuren. De hersenen van onze zoon hebben tijdens de mishandeling alles opgeslagen, alle zintuigen hebben geregistreerd wat er gebeurde. Doordat hij tijdens de aanval gedissocieerd was, (getuigen verklaren ook dat hij ”er alleen maar lag, zich niet verweerde) was hij niet ‘aanwezig’. De hersenen hebben hem behoed voor deze ervaring. Het was er echter wel. Tijdens de herbelevingen wordt dit weer vrijgegeven. Dit is voor iedere persoon met Ptss weer anders. Wat nu volgt, is een beschrijving van hoe het was. Wanneer je hier emotioneel niet aan toe bent of wanneer dit voor jou een trigger is, vraag ik je met klem deze blog over te slaan. Voor iedereen die dit wel gaat lezen, hou in je achterhoofd dat het goed is gekomen! De Ptss is weg en al lang voor die tijd waren de laatste herbelevingen.
Triggers overal triggers (in mijn volgende blog zal ik dit uitleggen en ook hoe we triggers weghaalden). Een aantal dagen na de mishandeling komt de eerste herbeleving. Na de schok, beseften we nu pas wat er de afgelopen dagen aan de hand was. Ik had dit, professioneel, eerder gezien. De volle lading van wat ons nog te wachten stond drong echter nog niet tot me door.
Schijnbaar uit het niets valt zoonlief neer in een houding die we nog honderden keren zullen zien, honderden keren zien we hem liggen en staan machteloos. Zijn ogen starend, hoe angstiger het gedeelte van zijn film, hoe groter de pupillen.
Zijn lichaam reageert honderden keren op dezelfde manier, de spiertrekkingen in zijn lijf laten zien waar hij geraakt wordt. We staan machteloos, je krijgt hem er niet uit. Wanneer je hem aanraakt, krimpt hij in elkaar. Wanneer je tegen hem praat hoort hij je niet of hij hoort je vervormd. Honderden keren kijken we toe hoe onze zoon/ons broertje mishandeld wordt, machteloos! We kunnen de daders niet weghalen, we kunnen de omstanders niet zeggen iets te doen, we kunnen hem er niet uithalen.
Iedere herbeleving weer voelt hij de onmacht van niet kunnen bewegen, niet kunnen schreeuwen, niet kunnen verdedigen. Opgesloten in zijn lichaam. De eerste weken komt hij redelijk rustig uit zijn herbelevingen. Ook onze hond voelt feilloos aan wat haar rol is, ze blijft bij hem in de buurt. Als zij het eerste is wat hij ziet dan weet hij dat hij thuis is. Later slaat dit om. Na een paar weken beseffen zijn hersenen tijdens de herbeleving dat je kunt vluchten. Hij begint dan te rennen, aangezien we in een rijtjeshuis wonen en geen groot weiland hebben om hem te laten ‘vluchten’ van zijn achtervolgers levert dit grote drama’s op. Wanneer je binnenshuis rent, komt er namelijk altijd een moment dat je, je ingesloten voelt. Het moment dus dat je, je moet verdedigen tegen je achtervolgers. We moesten hem volgen, hij kan niet alleen zijn, op het moment dat hij een open raam ziet (in zijn herbeleving is dit geen raam en weet hij ook niet dat hij op de eerste of tweede verdieping is) wil hij er doorheen. Bij het verschuilen trekt hij spullen om, waarvan hij niet weet wat het is en dit kan gevaarlijk zijn. Primaire overlevingsreacties, met bloedende vingers proberen tegen muren op te klimmen. We worden dus achtervolger. Wanneer je ingesloten bent dan ga je bijvoorbeeld gooien, misschien zijn het in je herbeleving stenen, maar in het echt was het bijvoorbeeld onze camera.
Kortom iedere keer dat er een herbeleving was, waarbij hij begon te vluchten kwam er ook het moment dat wij hem vast moesten gaan houden. Uit bescherming voor hem zelf, ons huis, onze spullen.
Voor onze zoon waren we niet zijn ouders, wij waren de daders! Met al zijn kracht vocht hij tegen ons, probeerde hij los te komen, schold hij. In zijn beleving werd hij weer mishandeld. Beelden schoven over elkaar, de echte herbeleving zoals toen hij op de grond lag aangepast aan de omstandigheden. Er was geen slaapkamer, geen ouders. Enkel de locatie waar hij mishandeld was en de daders. Matrassen werden van bedden getrokken om onder te schuilen, kasten omgetrapt om de daders op afstand te houden. Onderwijl speelde in zijn hoofd de film; dezelfde feiten die gepleegd zijn, maar ook de angsten die hij op dat moment gehad heeft. De angst dat ze nog iets ergers zouden doen, de angst dat er nog meer mee zouden gaan doen, de angst om dood te gaan.
Hij ziet opnieuw de beelden, de omgeving, de omstanders, ziet ook twee mannen die het volgens hem gezien moeten hebben (maanden lang probeert hij zich de gezichten te herinneren wanneer hij terugkomt uit zijn herbelevingen. Ook die van de man die over de weg loopt en in zijn richting kijkt wanneer hij na afloop overeind komt), De frustratie om niet de volledige ‘herbelevingsfilm’ mee te kunnen nemen naar het echte leven! Hij proeft de aarde in zijn mond en spuugt deze uit tijdens een herbeleving, hij ruikt de rook, hij voelt de schoppen, de druk op zijn hoofd, de pijn! Hij ziet en hoort alles wat getuigen doen en zeggen. Hij ziet kleine meisjes spelen in de verte. Iedereen die in zijn gezichtsveld heeft gestaan. Herbelevingen duren soms wel een uur. Een tijdje hadden we een code woord; een woord welke de daders (in zijn hoofd), niet konden raden, een woord waarmee ik kon bewijzen dat ik het echt was. Af en toe hielp het.
Wanneer hij bijkomt, voorzichtig terug in het nu, kijkt hij rond. Hij scant ons en zijn omgeving. Als er maar iets kapot is, iemand geraakt, iemand emotioneel dan komt dat in zijn rugzak van schuld. Vaak genoeg is dit gevoel alleen al een nieuwe trigger om binnen minuten opnieuw een herbeleving te starten. Iedere keer weer doodsangst, vechten voor je leven. Zijn eigenwaarde afgebroken door de dingen die hij deed wanneer hij in de ‘film’ zat. Hij wordt bang om een herbeleving te krijgen, sluit zich op.
Tijdens een herbeleving ging hij niet zelf aanvallen, alleen vluchten of verdedigen (wanneer je hem tegenhield) hetgeen hij tijdens de mishandeling niet heeft kunnen doen.
De herbelevingen duurden drie lange maanden, toen waren ze weg!
De enige blog waar ik niet een anekdote kan vertellen, iets grappigs of een positieve les. Letterlijk en figuurlijk Helbelevingen. Het positieve is; ze zijn weg! De film is vrijgegeven en verwerkt en komt daarmee niet meer terug. Nu is het een herinnering net als de Ptss!