Herstellen doe je samen!
'Ik schat dat het zo'n 10 maanden na de mishandeling is, er is zoveel geprobeerd.
Op dit moment is er een terugval en lijkt het alleen maar slechter te gaan.
Van de wereld afgesloten ligt hij op bed. Ik probeer een gesprek aan te gaan.
"Lieverd, de enige weg hieruit is door naar je gevoel toe te gaan, waar de pijn zit is de wond.
Waar de wond is, is het herstel". "Ik durf niet!!!". "Spring maar schat, ik vang je".
De volgende middag, is hij boos wanneer ik ook boos word, raakt hij getriggerd in zijn Ptss.
Een tijd later zitten we stil naast elkaar op zijn bed. Beschaamd zeg ik: "je sprong hè?" even kijkt hij me aan,
zegt dan: "en je liet me vallen als een baksteen, SPLET!".
Wij hadden gelukkig de band dat we daarna knuffelden en zelfs de slappe lach kregen,
Het is mijn vaste overtuiging dat bij Ptss vaak het hele gezin in de overlevingsstand komt en getriggerd raakt in de eigen pijn en negatieve overtuigingen. Als gezin en als hulpverlener is het belangrijk hier rekening mee te houden en open over te zijn.
Ik probeer dit altijd bespreekbaar te maken bij ouders/partners.
Zolang zij nog getriggerd raken door de emoties die loskomen; boos, verdrietig worden, zich terugtrekken, gaan betuttelen, anderen gaan beschuldigen of bevechten dan kan de persoon meestal nog niet gaan verwerken. Als ouder wilde ik lange tijd (onbewust) eigenlijk niet dat hij ging voelen, bang voor de gevolgen tot ik besefte dat bij dat gevoel de sleutel lag tot herstel.
Want,' je kunt pas springen, als er een vangnet is'.'
Bijna twee jaar verder, "herstel bestaat, post traumatische groei ook"