Beste collega,
Meestal schrijf ik als moeder en ga ik voorbij de ‘normale privacy behoeften’, om hopelijk herkenning, erkenning en bewustwording te creëren. Om voorlichting te geven, te verbinden en hoop te bieden. Ons hele gezin staat hier achter en ook zoon geeft af en toe ondersteuning en deelt zijn diepste gevoelens uit zijn tijd met trauma en Ptss, met diegene die dat nodig hebben.
Vandaag schrijf ik als collega EN als
moeder.
Vandaag vraag ik jou als professional om voorbij jouw
grenzen te gaan, diep naar binnen. Te voelen en het te delen met jezelf. Vergeet professionele afstand. Vergeet wat je hebt geleerd. Jij als mens, want ook jou kan het gebeuren! Trauma,
bij jezelf/ je kind/ je partner en laten we eerlijk zijn, een groot deel van de professionals heeft niet voor niets dit werk gekozen.
Leg je 'professionele' deel even in de kast en
voel!
Ik was verbijsterd toen ik aan de andere kant van de
tafel zat! Opeens was op zoveel plekken mijn stem niets meer waard. Als hulpverlener was ik gewend aan deze tafels te zitten, soms hevige discussies te hebben met collega’s, maar er was
overleg en respect voor mijn visie. Nu ging het over mijn kind en ik bestond eigenlijk niet. Dit gaat absoluut niet over de behandelpraktijk van zoon, sterker nog zonder hen hadden we het
niet gered. Doordat de samenwerking goed was en we op 1 lijn zaten, luisterden professionals tenminste naar de mening van behandelaar. Nou ja vaak, tot dat de mening van de
behandelaar ze ook niet meer uitkwam. Als moeder die haar kind kent, die bij ieder gesprek is geweest welke in het dossier staat (en die welke er niet in staan), een moeder die in haar
missie om haar kind te helpen, ieder vrij moment besteedde aan het doorploegen van ieder wetenschappelijk onderzoek waar dan ook ter wereld. Een moeder die tegen de menselijke natuur in
moest gaan om haar kind beter te krijgen en vaak 24 uur per dag bij haar kind was. Ik was ‘maar’ de moeder. 1 keer is er zelfs beklag gedaan omdat ik tegen een professional zei dat
ik haar vertrouwde (en dat meende ik ook echt). Gelukkig heb ik bij ons, meldingen weten te voorkomen, vooral door heel veel samen te werken, te verbinden en me niet te laten verleiden
tot gedrag en uitspraken waar ik niet achterstond/hoe ik niet wil zijn.
Het beeld, de angsten en de overtuigingen welke veel
professionals bewust of onbewust hebben m.b.t. ouders, kinderen en trauma beïnvloedt de gedachten en het handelen. Dat kan ook niet anders, ook als professional ben je namelijk gewoon
MENS. Wees je daar echter bewust van, anders zal je mensen echt schaden.
Behandelaren, hulpverleners, docenten, collega’s GA
EENS LUISTEREN!
Zelf hebben we een dossier, stampvol met documenten
die aantonen dat we ieder moment van de 6 jaar waarin er trauma (en Ptss) ontstond, was en genas GELIJK hadden. Was er eerder samengewerkt en geluisterd, waren we eerder echt geholpen,
dan was dit in een paar weken opgelost. Ook dat hebben we op papier trouwens.
Maar ik mag eigenlijk niet klagen, want het land is
vol met gezinnen bij wie de gevolgen veel heviger zijn. Doordat ik hulpverlener ben, wist ik wat me te doen stond. Door mijn netwerk vond ik een goede behandelaar en na een eerste
mislukte poging vroeg ik nergens meer om geld of hulp (geld dus) maar sloot een vette lening af en zocht zelf de hulp die nodig was. Pas het laatste jaar zie ik echt hoeveel geluk we
hebben gehad. Ik kom in gezinnen waar de protocollen, drang en dwang (of de dreiging hiermee) mensen letterlijk kapot maakt. Gezinnen die hun hele leven gewoon functioneerden tot ze een
kind kregen met trauma.
Het is toch van de zotte dat hulpverleners,
pleegouders, gezinshuisouders, enz; ondersteuning, scholing, een vergoeding/salaris en waardering krijgen. Terwijl ouders onder een vergrootglas liggen, kritiek krijgen/de schuld krijgen
(het standaard grapje in huis is nog steeds: “mama’s schuld” want idd het was voortdurend mijn schuld), zich in de schulden steken, geen fouten mogen maken en moeten vechten voor hun kind
en hun gezin.
Besef je hoe het is om het gevoel te hebben dat je, je
kind in bruikleen hebt? Dat 1 telefoontje van een professional, wanneer je moe bent en niet de juiste woorden vindt of wel een keer boos wordt, kan maken dat er nog meer angst en stress
komt (of dit nu klopt of niet, de angst heb je wel voortdurend)
Besef je hoe dat is? Wanneer je na zo een gesprek weer
naar je kind gaat? Besef je hoe veel stress je meeneemt. Kinderen zijn niet gek, die zijn gericht op de energie van ouders. Zeker het kind die hyperalert is. Hoe kan dit kind
herstellen wanneer de ouders de non-verbale signalen uitzenden dat er gevaar is, omdat ze bang zijn of stress hebben over een systeem dat gemaakt is om te helpen.
Hoe optimistisch je als ouder ook probeert te doen en
welke positieve boodschap je ook geeft, het kind weet beter of eigenlijk ‘voelt beter’. Het is toch bizar dat ik ouders leer met deze stress om te gaan zodat ze hun kind kunnen helpen?
Ik werk hard om ouders bewust te maken van hun eigen
overtuigingen, angst en stress en hoe dit het herstelproces van hun kind beïnvloedt, maar beste collega geef ze dan verdorie ook eens erkenning! Geef ze de ruimte om te mogen praten over
hun emoties zonder veroordeelt te worden. Zonder dat jij in de stress schiet.
Creëer rust voor ze, hou drama ver bij ze weg. Vraag
eens wat je kunt doen, verbind je. Wees mens! Terug naar de basis, geef ze de kans om te herstellen.
Weet je hoe frustrerend het is wanneer je na al die
jaren gelijk krijgt, maar je kind is er aan onder door gegaan? Daar heb je helemaal niets aan, het geeft je alleen maar meer schuldgevoelens en “had ik maar”. De enige manier waarop wij
als gezin konden herstellen is door dat dossier ver weg te bergen en los te laten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik spreek ze dagelijks deze ouders die het al jaren zeggen, waarvan
de toon inmiddels misschien fel is omdat niemand luisterde. Veel erger, jij spreekt ze waarschijnlijk ook iedere dag. Luister er eens naar! Hetzelfde geldt ook en vooral voor de
kinderen zelf, ook zij zeggen vaak al vanaf het begin waar ze tegen aanlopen en wat er nodig is.
Zodat wanneer ik in een gezin kom en het kind;
reageert, begint te vertrouwen en in beweging is er niet opeens een school of instantie komt die zegt tegen ouders “en nu moet dat kind meteen.... en anders” waarna alles weer
instort.
We zijn hier in Nederland zo goed in het naar elkaar
wijzen, laten we accepteren dat iedere persoon en iedere rol hier een verantwoordelijkheid in heeft en naar ons zelf kijken, juist ook als hulpverleners en onderwijzers. Wees bewust
dat ook jij collega’s zult hebben waar je het absoluut niet mee eens bent, maar dat die ene professional die jaren geleden iets in een dossier heeft geschreven, een gezin jaren kan
achtervolgen. Luister, verbind, in het nu en volg je eigen gevoel. Wees niet beledigd wanneer kind of gezin hier niet meteen op kunnen reageren, ze hebben helaas vaak al andere
ervaringen. De risico’s voor hen vele malen groter dan voor jou. Want wanneer ik iemand vertrouwde en ik had het fout, dan was mijn kind de dupe!
Laten we weer mens zijn, gaan vertrouwen en
verbinden.
Denk je dat dit niet kan? Neem contact met me op
alsjeblieft, ik laat je graag de andere kant zien. Is het makkelijk? Nee... nu nog even niet, er is nog te veel angst, te veel wantrouwen en daar moeten we eerst doorheen. Wacht niet op
nieuw onderzoek/bewijs, nieuwe procedures, nieuw beleid. Niet door weer allemaal nieuwe protocollen en maatregelen, maar door mens te zijn.
Doe het
vandaag, begin gewoon, jij kunt het. Want dit is waarom je dit werk koos! Om de kennis welke je hebt te verbinden met je hart! Ben jij iemand voor wie dit alles niet nieuw is? Alsjeblieft
laat je stem horen, vertrouw in jezelf en deel!
Amber