In 2015 werd mijn zoontje van 11 mishandeld. Al snel volgde de diagnose Ptss later gevolgd door ‘complex en chronisch’ meer hierover lees je in mijn blogs. Tijdens dat jaar ging ik op zoektocht; EMDR, medicatie, CGT het werkte niet bij zoon of niet genoeg. Door mijzelf de vraag te durven stellen;’ wat maakt nu dat zoon dit wel heeft en veel anderen die traumatische ervaringen hebben gehad niet” en heel goed te kijken naar de signalen. Kwam ik bij thema’s als; Invloed van het systeem en ecosysteem van het kind, generationele overdracht, cultuur, veerkracht, spiegelen, overtuigingen, neurologische en biologische factoren, overdracht, enz. Ik las alles wat voor handen kwam van wetenschappelijke onderzoeken tot complementaire en spirituele ingangen. Met uiteindelijk heling en posttraumatische groei als gevolg. Wie mij volgt weet dat ik begonnen ben met het schrijven van het boek; je kunt een ander niet helen, maar wat dan wel’ en dat ik oa de training geef ‘een trauma heb je niet alleen’ welke beiden aansluiten op bovenstaande.
De afgelopen jaren heb ik de mooiste mensen ontmoet. Volwassenen en kinderen die hun verhaal met me deelden. De gebeurtenissen, hun levensloop en (bij velen) hun herstelproces. Doordat ik werk met toxische stress, trauma en/of Ptss kom ik in zoveel verschillende gezinnen. Want pijn hebben we met zovelen en allemaal door verschillende gebeurtenissen. Pijn reist door generaties, pijn creëert meer pijn. Pijn zien is iets waar wij in mijn opinie niets mee kunnen, wat onze eigen overlevingsreflexen activeert. Pijn bij kinderen activeert dit nog veel heviger. We willen onze kinderen beschermen wanneer ze pijn hebben. Niet alleen onze eigen kinderen maar ook die van anderen. Wanneer dit niet kan omdat het niet meteen lukt of omdat onze angsten groter zijn. Angsten om het fout te doen, angsten voor wat we gaan horen, angsten omdat het niet lijkt te werken, angsten voor instanties, angsten voor verantwoordelijkheid, angsten voor al onze zelfbedachte wetten, procedures en tuchtcolleges dan gaan we vermijden, verstijven of aanvallen net als dieren, maar dan verpakt in bv “dit is de procedure” “wat kan IK nu doen?” “Waarom doen ZE niets? “ het beschuldigen van de ander, allerlei gedachten gangen om het niet te hoeven voelen. Denk jij dat jij dat niet (meer) hebt? Probeer het eens uit, kijk eens een film over geweld, misbruik, pesten, iemand die doodgaat. Stroomt je adrenaline? Word je misselijk? Voel je, je machteloos? Denk je ‘dit kind is voor de rest van zijn leven getraumatiseerd?’ zet je de tv uit? Knijp je af en toe je ogen dicht? Denk je ‘ze daagt het nu ook wel uit’! Dat……dat is normaal!!! Je bent mens. Wees je hier bewust van, dan kunnen deze angstgedachten in jou helen, waardoor je er wel voor het kind kunt zijn. 1 van de redenen dat ik grote twijfels heb bij de steeds grotere prikkel die gegeven wordt o.a. uit de politiek om te ‘melden’ en de steeds hevigere opgegeven redenen waarom. Persoonlijk denk ik dat dit mensen nog meer angst geeft en dat ze daardoor nog minder gaan doen. Maar wat dan wel of liever gezegd wat dan ook?
Ik geloof stellig in het zelfhelend vermogen van mensen, natuurlijk is behandeling in de meeste gevallen erg belangrijk. Het is echter mijn overtuiging dat met de huidige manier van kijken naar slachtoffers zowel in de maatschappij als binnen de hulpverlening en het onderwijs, dit zelfhelend vermogen ondermijnt wordt. Dat vaak de reacties, overtuigingen en de gevolgen herstel in de weg staan en traumatiserend zijn. De pijn die we allemaal in meer of mindere mate herkennen is het niet bij ons zelf dan wel bij iemand in ons gezin of directe omgeving, de pijn die ons zou moeten en kunnen verbinden met iedere ziel op aarde. Die pijn geeft ons zoveel angst dat we de ander pijn doen. Vaak met ‘goede bedoelingen’. Het kind wat zich suïcidaal uit, waarna paniek en opschalen, maar niemand vraagt waarom en wat heb je nodig?. De buren die niet melden omdat het daardoor misschien erger wordt”, De school die ‘neutraal’ is waardoor het kind geen hulp krijgt.
Een wijs man vertelde mij in het jaar met Ptss binnen ons gezin; ‘Waar angst is kan geen liefde zijn” Ik keek hem met open mond aan. Hoe meer ik iemand liefhad, hoe meer angsten ik had. Het kostte me 7 maanden voor dat ik het begreep en jij?
Een nieuw kind (niet mijn kind) liep mijn leven binnen, een nieuw kind vast in een systeem en ecosysteem welke traumatiserend waren. Een nieuw kind niet gehoord, de dupe van een wereld waarin kinderen geen stem hebben en wanneer ze die wel laten horen niet gehoord/geloofd worden. Waar volwassenen beslissingen nemen en jij de pijn draagt. Waar je gedrag en overlevingsmechanismen inzet en vervolgens veroordeeld wordt en gediagnosticeerd. Een nieuw kind die zo wijs is dat ik er kippenvel van krijg. Een kind waarvan ik denk dat het de wereld wakker gaat schudden over een aantal jaren. Een kind die naast zoveel andere kinderen de afgelopen jaren en natuurlijk mijn eigen kinderen, mij nu een flinke duw geeft “Zeg het dan, het is tijd!!”. Een nieuw kind die een plek kreeg in mijn hart. Een nieuw kind die dat heel erg eng vond.
Door een dichte deur waar dit kind zich achter verschanst had, vertelde ik dit kind het verhaal van de leeuw met de splinter in zijn poot. De leeuw die boos grommend de andere leeuwen op afstand houdt, de leeuw die weer plezier maakt en dan af en toe vergeet dat de splinter er is en dan ineens voelt leeuw het weer en kruipt weg of valt aan. De leeuw die zich daarna schuldig voelt of zich zorgen maakt “Vinden de anderen, me nog OK?” Dat, dat heel normaal is, maar dat nu het rustiger is in leeuw’s leven, leeuw de splinter steeds meer gaat voelen. Dat deze leeuw misschien eens na kan denken of er iemand mag helpen met die splinter (dit is iets wat veel volwassenen niet begrijpen, pas als het leeuwtje zich veilig voelt, wordt de splinter echt voelbaar en als je dat als klein leeuwtje niet kunt of wilt dan kan je nog even gedrag gaan vertonen om dit te proberen te voorkomen of om te controleren of volwassenen er echt wel staan en blijven. Ook komen er nu emoties los die er al heel lang waren. Nee, dit is geen terugval, geen stoornis, er hoeft niet aan het kind getrokken te worden. Nee het hoeft niet van school en JA je doet het goed, vertrouw daarop). Dat is natuurlijk best spannend en misschien ben je dan wel boos of verdrietig of bang maar je bent niet alleen. Want als de leeuw om zich heen kijkt, ziet het andere leeuwen die dit grommen best begrijpen en willen helpen. Dat de ouders van deze leeuw sterk genoeg zijn om de splinter te delen. Dat de leeuw zelf baas is wanneer en bij wie leeuw misschien wel een stukje van de splinter wil laten zien. Anderhalve dag later legde dit welpje, het pootje met vertrouwen in de grote poten van ouders. Beide partijen voelden pijn door de splinter. Stukjes splinter komen los/ Stapje voor stapje en met veerkracht hoop en verbinding vooruit.
Maar nu voor jou…….wat als dit welpje te horen had gekregen dat het, het zelf uitgedaagd heeft, wat als dit welpje niet geloofd wordt of wordt vermeden. Als grote leeuwen; veroordelen, diagnosticeren, dwingen om meteen dat bos weer in te gaan. Wat als dit welpje vriendjes verliest, wat als het op school te horen krijgt dat het niet oplet of lui is, als het denkt dat het dom is, wat als het slachtoffer blijft omdat het voortdurend moet doen wat anderen hem opdragen ook al voelt het zelf dat het te veel is, wat als het school gaat weigeren. Wat als ouders angstig raken door drang en dwang en door deze angst er niet meer echt kunnen zijn. Wat als procedures bepalen dat de bron van de pijn niet voldoet aan de criteria om geholpen te worden? Zou dit welpje probleemgedrag ontwikkelen? Misschien de hoop opgeven, laag zelfbeeld hebben? Schuldgevoelens ontwikkelen? Blijven overleven? Een stoornis ontwikkelen?
Wij zijn bang voor de pijn van kinderen, we voelen ons onmachtig, willen niet horen, willen bewijzen, doen aan 'victim-blaming'. Willen dat de kinderen zo snel mogelijk weer meekunnen in de maatschappij. Wat als ze niet die opleiding krijgen, wat als dit nooit meer weggaat. Wat als ….. We beschuldigen elkaar en nog erger het kind, doen steeds meer noodgrepen en creëren zo meer stress en angst. Denk je dat dit meevalt? Ik sprak het kind die in een zware tijd een paar dagen school miste, met moeite naar school ging maar niet verwelkomd werd. “Niemand zei iets, niemand vroeg iets” een klein mensje die nu dacht dat het alleen stond! Een groep mensen met angst om iets fout te doen.
Wat als……
We het eens omgingen draaien. We ons hard maken voor veilig voelen, erkenning (je hoeft geen bewijzen voor erkenning), voor waardering, voor verbinding, inclusie. Wat als we gedrag gaan zien als spreken, wat als we gevoel gaan accepteren. Wat als een kind zichzelf mag zijn. Wat als we het uit de ratrace halen en welzijn onze prioriteit maken. Wat als het helemaal niet de bedoeling is dat deze kinderen net zo worden als de rest van de mensen pretendeert te zijn, om weer in de ‘maatschappij te passen’ Wat als deze kinderen ons leren wat echt belangrijk is! Wat als we geduld hebben? Wat als we accepteren dat we soms machteloos zijn in wat er gebeurd is, maar dat we allemaal de mogelijkheid hebben om te helpen helen! Wat als we kinderen met pijn leren dat ze volwaardig zijn, dat ze zelfbeschikkingsrecht hebben. Wat als we onze eigen angst en pijn durven zien en bespreken? Wat als we niet meer voor een ander beslissen of een blauwe plek pijn mag doen, hoelang het pijn mag doen, geen blauwe plekken meer vergelijken of in hokjes delen, niet oordelen over de plek of beschuldigen. Maar er zijn.
Volwassenen die me vertellen dat ze vrienden en familie zijn kwijtgeraakt, hun opleiding niet afkregen, zich eenzaam voelden, niet geloofd, zichzelf de schuld gaven, bang voor de gevolgen en oordelen wanneer ze zouden spreken. Iemand die vertelde geweigerd te hebben aangifte te doen omdat deze persoon zich gedwongen voelde door het systeem. Juist deze dwang is wat de persoon nooit meer wilde voelen. We weten het allemaal, maar wat als een groot deel van deze levensverhalen niet veroorzaakt wordt door het trauma zelf, maar door de manier waarop het systeem en ecosysteem hiermee omgaan? Wij dus!! Al eens over nagedacht? Ik wel.
Wat als we ons niet onmachtig hoeven voelen, als ieder van ons de mogelijkheid heeft om te doen wat helend is of herstel bevorderend. Dan wordt iedereen handelingsbekwaam; de ouders, de buurman, de juf, de vriendjes, de stad en ja de behandelaar want ook die blijft vaak nodig maar ook die kan samen met het kind verder komen wanneer de omgeving er staat.
Mensen hoeven niet bang te worden gemaakt om tot handelen te komen, mensen willen echt wel helpen. Ze willen tools, hoop en vertrouwen.
Ook gisteren weer de oproep om voorlichting kindermishandeling in iedere klas. De passie voelbaar, de bedoelingen goed. Maar hoe traumatiserend is het voor het kind wat gaat praten en op de kop krijgt: “Je mag niet zomaar beschuldigen en je maakt de anderen bang”. Dat kind sprak ik en moest ik uitleggen dat ook grote mensen angst hebben, dat ook grote mensen vermijden, verstijven en aanvallen. Om hopelijk te voorkomen dat dit kind de komende jaren weigert te praten, zich niet gehoord voelt en niet verbonden met de wereld om het kind heen. Eerst bewustwording en tools! Eerst liefde en samenwerking i.p.v. paniek. Eerst de pijn en angst durven zien bij jezelf en de ander, dan pas kun je er zijn. Dan pas mag je bij die splinter komen.
‘#Watikvooralnodighebisjou’ de komende tijd ga ik via de verschillende social mediakanalen proberen deze kinderen een stem/een podium te geven, wat hebben ze nodig/ wat heeft ze geholpen. Juist om te proberen te laten zien dat veel van hun vragen geen geld kosten, geen universitaire opleiding, geen wetten enz. Dat het dingen zijn die ieder van ons kan. Vandaaruit kijkend naar wat is er nog meer nodig? Jij bent in de meeste gevallen genoeg om te helpen helen en verdere traumatisering te helpen voorkomen. Jij bent belangrijk!
Proberen te verbinden, positief, hoopvol, tools, samen. Niet nog meer angst. Geen hokjes (als mantelzorgkind had ik dezelfde basisbehoeften als mijn mishandelde kind en als het kind wat thuis zit met schooltrauma). Ik hoop hiermee een kleine bijdrage te doen in de bewustwording en het zelfvertrouwen van de volwassenen om het kind heen. Ook zullen er enkele bijeenkomsten georganiseerd worden. Een herstel bevorderende samenleving waar kleine en grote blauwe plekken er mogen zijn. Waar kinderen een stem hebben!
Dat kan ik niet alleen, de komende tijd ga ik zeker om hulp vragen. Ik weet gelukkig dat er heel veel mensen zijn die hier ook voor willen gaan. Laten we elkaar helpen.