2015 een paar weken na de mishandeling van mijn zoontje opeens weer dat besef ‘ik had hem kwijt kunnen zijn’. Dan overvalt het me, een enorme boosheid op.......mijzelf! Als hij nu overleden was hadden we ons (vanuit onze liefde en drive hem gelukkig te zien) 6 jaar lang alleen gefocust op school. Dit hb kind die een klas over sloeg en door oudere schoolgenoten, vanwege zijn voorsprong en later angst, steeds weer gepest en zelfs mishandeld werd met alle; sociale, emotionele en onderwijskundige gevolgen. Die niet geholpen werd, niet gezien, wel veroordeeld. Waar we tegenover school kwamen te staan. Die trauma’s ontwikkelde, Hetgeen een dynamiek creëerde.
Wat ook gevolgen had voor ons gezin en
waardoor ik uiteindelijk mijn carrière en opleiding opgaf, de nachtdienst in ging en overdag niet sliep zodat ik er buiten schooltijd voor hem kon zijn. Waar we na school en in de schoolvakanties
bijspijkerden en even ontspanden. Met uiteindelijk een zware mishandeling welke heel slecht af had kunnen lopen, Ptss veroorzaakte en hersentrauma met functieverlies (van beide
hersteld).
Dit kind had er zomaar niet meer kunnen
zijn. Ik nam me voor......nooit meer in de ratrace en het ‘drama’! Hij mag zichzelf zijn. We gaan genieten.
Een heftig jaar volgde, hij werd
beter. Het herstelproces zwaar voor hem en ons. Voordat we het wisten lieten we ons weer de ratrace inzuigen. Ons schoolsysteem/ de maatschappij niet ingericht op kinderen die door een moeilijke
tijd gaan, de cijfers moeten er zijn/ procedures gevolgd (en dan heb ik het nog over goedwillende partijen). Tot ik besefte dat we in de cirkel van het leven weer voor dezelfde lessen stonden en
besloot wederom (dit was eerder al noodzakelijk om te kunnen herstellen tijdens de periode met Ptss) niet meer mee te doen aan die ratrace. De stress van alle partijen te doorbreken door zelf de
stress los te laten, er niet meer aan mee te doen. Niet alles was leuk of het gewenste resultaat, maar vanuit rust ontstonden positieve overtuigingen en verbindingen bij alle
partijen.
Waarom schrijf ik dit?
Gisteren ging het mis. Mijn zoon die van
heftige sporten/hobby’s houdt, viel van meters hoog op zijn hoofd/nek en rug. Wat spannende onderzoeken later bleek het hem ‘gelukkig alleen’ gekneusde ribben en ruggengraat opgeleverd te
hebben.
Toen ik hoorde hoe het precies gebeurd
was besefte ik enigszins geëmotioneerd(naast de schrik) als het mis was gegaan........ had je deze keer een leven achtergelaten waar je vreselijk veel lol hebt gehad, je de kans kreeg te
ontwikkelen, je weet dat je familie zielsveel van je houdt, dat je goed bent zoals je bent, je vertrouwen hebt in je eigen potentieel, dat je authentiek jezelf mocht zijn, dat je heel veel
vrienden had en een school die je nu waardeert en in je gelooft! Hoe wrang ook en zonder iemand te willen bezeren (er lijkt me niets erger dan het verliezen van je kind) dit gaf me een soort van
bevestiging dat, dit voor ons als gezin de juiste weg is. Iets waar ook ik de afgelopen maanden zo nu en dan wel eens over twijfelde doordat we nu eenmaal gewend zijn op een bepaalde manier te
denken.
Puur ons verhaal zonder oordeel over een
ander. In een tijd waar veel discussies worden gevoerd over onderwijs en kinderen in het algemeen wilde ik het toch delen. Terwijl je in de stress zit (en in mijn opinie zitten we met zijn allen
in de stress) zie je het vaak niet meer, wordt er steeds meer ingezet en veranderd, nog meer stress, maar wat is nu echt belangrijk? Voor een kind welke zich verbonden voelt, veerkracht heeft,
met positieve overtuigingen en zelfbeeld ligt de wereld open. Zoveel manieren waarop ze achterstanden nog in kunnen halen, hun pad bij kunnen stellen, die diploma’s kunnen halen of de mooiste
uitvinding kunnen doen/ de wereld rond reizen. Misschien een wereld te creëren waar die ratrace en al die oordelen er niet meer zijn. Voorgaande is een uitnodiging voor eenieder en vanuit iedere
rol om bij jezelf te gaan voelen en absoluut geen kritiek. Ik ken ouders van bv thuiszitters bij wie het bijna onmogelijk is om bij die stress weg te gaan, omdat de stress bij professionals dwang
en dus angst creëert.
Iedere situatie is anders en met respect
voor ieders keuzes hoop ik dat we als maatschappij de stress rond kinderen los gaan laten. Denk er eens over alsjeblieft, in mijn overtuiging zijn onze stress en angst, direct of indirect, de
oorzaak van bijna alle problemen welke kinderen ervaren en we creëren er steeds meer van. Waar focus je op? Als; ouder, professional, bestuur, politiek. Kortom als maatschappij. Ik heb niet
alle antwoorden, dat kan ook niet want iedereen is anders. Wel ben ik ervan overtuigd dat wanneer alle betrokkenen zouden werken aan hun eigen stresslevels, angsten en overtuigingen een groot
deel van onze problemen zouden verdwijnen/zouden oplossen, onze pijnen geheeld en dat onze kinderen gezonder en gelukkiger zouden zijn en vandaar uit zullen ontwikkelen. Maslows piramide voor mij
iets wat ‘maatschappij breed’ mist. Ook ‘nieuwe inzichten’ van bijvoorbeeld N. Burke, V.van der Kolk en B.Perry tonen het belang aan. Tot die tijd, wees die ene schakel die de rust
terugvindt, laat je niet bang maken en leef!
Wij blijven in ieder geval ons best doen
om onze eigen weg te blijven lopen en ons er niet meer in ‘te laten zuigen’.
Dit was de laatste blog over mijn zoon.
Zolang hij zelf wil, blijft hij zich af en toe inzetten voor kinderen met trauma/Ptss en zal hij misschien zelf wel weer eens wat schrijven, maar verder heb ik besloten dat ik niets nieuws
meer over hem ga schrijven.
Ik ben hem dankbaar voor wie hij is, dat
wij zijn ouders mogen zijn, wat hij ons leert, alles wat hij doet voor anderen en zijn complete transparantie over zijn tijd met Ptss om anderen te helpen. Alles wat geschreven is, is met zijn
toestemming. Vaak wilde hij eigenlijk dat ik meer schreef, wat ik vanwege zijn privacy niet deed.
Nu is het wat mij betreft ‘klaar’ en
loopt hij zijn toekomst in welke hij invult op een manier die hem gelukkig maakt. Wij volgen hem trots met liefde, respect, vertrouwen en alle ondersteuning/support welke hij wil/nodig heeft, zo
ook bij zijn broertje.
Geniet samen met (je) kind(eren), focus erop in het nu, niets is belangrijker. De
rest komt van zelf, zonder stress. Het is een proces, soms val je terug. Soms ben je bang omdat de wereld denkt dat je gek bent, mensen die (bijna dreigend) zeggen dat het jouw
verantwoordelijkheid is. Laat je niet gek maken, het was altijd al jouw verantwoordelijkheid of in ieder geval jouw gevolg. Boos dat niemand helpt, dat je alles zelf moet doen? Geen probleem dat
deed je toch al! Vanuit rust vind je heel veel informatie en lieve mensen die naast je willen staan. Volg je hart, je hebt maar 1 leven (uhm misschien😅).
❤️