Eind 2018 werd ik gevraagd een stuk te schrijven voor het verenigingsblad van Studievereniging Pedagogische Wetenschappen van de Universiteit Utrecht.
Hier heb ik met heel veel plezier aan meegewerkt!
Blij dat er binnen de opleiding aandacht wordt gegeven aan trauma bij kinderen en helemaal gelukkig dat ze bewust op zoek gingen naar een ouder om ook een ouderperspectief te publiceren.
Helaas kon niet alles gepubliceerd worden. Hieronder de volledige tekst.
'Trauma bij mijn kind'
‘Het is vrijdagavond april 2015, zes dagen geleden werd mijn elfjarige zoon mishandeld door twee pubers er stond een flinke groep omheen. De week is als een film verlopen, gisteren begonnen de herbelevingen vandaag was eindelijk de aangifte. Deze zelfde vrijdag hoorde ik 1 van de getuigenverklaringen, gingen we naar de huisarts en waren er forse herbelevingen. ’s Avonds laat bel ik de huisartsenpost, hoe komen we zo het weekend door? (De volgende dag krijgt hij medicijnen en een spoed aanvraag voor behandeling).
Ik ga (weer) naar bed met twee kinderen in mijn armen die, wanneer ze eindelijk in slaap vallen, van de ene nachtmerrie in de andere komen. Na uren zacht sussen lijken ze wat dieper in slaap te vallen en terwijl ik daar lig, kom ik voor het eerst deze week bij mijn gevoel. Zachtjes sluip ik naar beneden, mijn man slaapt inmiddels op de bank (beetje vol in bed). Langs het aanrecht zak ik naar beneden in een foetushouding op de grond. Ondanks dat ik normaal niet in beelden kan denken zie ik voortdurend voor me hoe mijn kind, mijn ‘baby’ te grazen is genomen. Ik heb het vandaag meerdere keren gehoord en (door de herbelevingen) gezien. Mijn beeld zal niet 100 procent hetzelfde zijn maar ik ken de gezichten, de locatie en nu de acties. Over en over gaat het door mijn hoofd, wanneer mijn man bij me komt zitten en me in zijn armen neemt gaan golven van verdriet, boosheid, walging, schuldgevoel en onmacht door mij heen. Ik word erin meegesleurd het enige wat ik nog herhaal is: “mijn kind, mijn kind” en “mijn schuld”. Zijn liefde zet op dat moment mijn gevoel nog verder open, mijn lichaam trekt het niet meer en ik geef over. Na mijn gezicht gewassen te hebben haal ik diep adem en zeg tegen mijn enigszins verbaasd (vanwege het snelle schakelen) kijkende man: “ik moet naar bed, ze kunnen niet zo lang alleen blijven”. Naast het bed kijk ik naar ze “ik moet sterk zijn niet meer instorten”. Zachtjes wurm ik me weer tussen twee warme lijfjes een schrikreactie levert me daarbij een klap in mijn gezicht op van een slapend mannetje. “Doet geen pijn, voel er niets van. Ik ga dit fixen. Het komt goed!"
Er is mij gevraagd een stuk te schrijven over de gevolgen voor het gezin wanneer je een kind hebt met trauma. Onze zoon raakte vanaf zijn vijfde getraumatiseerd op school. Dat het school klimaat op deze school niet goed voor hem was dat wisten we. Dat hij angsten ontwikkelde, wisten wij ook. Dat zijn gedrag, veroorzaakt werd door overlevingsstrategieën was voor ons niet duidelijk. Dat hij tussen zijn vijfde en elfde jaar al getraumatiseerd was, kunnen we alleen achteraf herkennen. Op zijn elfde werd hij zwaar mishandeld. Met als gevolg hersentrauma met functieverlies en Ptss (uiteindelijk cc-Ptss). De gevolgen voor hem en voor ons als gezin daar kan ik een boek over schrijven, sterker nog dat ben ik ook aan het doen. Al gaat dit boek voornamelijk over herstelprocessen want dat vinden we eigenlijk veel belangrijker!
Ik ben zelf werkzaam geweest binnen de jeugdhulpverlening, Nu onze zoon en ons gezin hersteld, diagnosevrij, gezond en gelukkig zijn heb ik als zelfstandige ‘In-Unity’ opgestart. Coaching, voorlichting en training voor en over gezinnen met langdurige (toxische) stress, trauma en Ptss.
Geen enkel gezin is hetzelfde, de oorzaak van het trauma, omstandigheden, netwerk, achtergrond, eigen jeugd, enzovoort bepalen in grote mate hoe en in welke mate het gezin beïnvloedt en geraakt wordt door trauma bij hun kind. Onderliggende oorzaken komen vaak grotendeels overeen. Ik begon dit schrijven met een stukje uit een van mijn blogs, hetgeen de eerste week beschreef na het trauma, dit stukje geeft zoveel informatie. Dit was de dag dat de basis werd gelegd voor secundaire traumatisering, dit was de dag dat ik mijn emoties afsloot, de dag dat ik in de reddersrol stapte, de dag dat ik bij mijn schuldgevoel kwam, de dag dat ik besloot dat daar nu geen tijd voor was. Lees je het dan zie je dat ook ons jongste zoontje; nachtmerries had, zijn ouders nodig had, zijn wereldbeeld in duigen zag vallen. Ons huwelijk, na 2 dagen sliep mijn man al op de bank (waarom niet gewoon 4 matrassen zoals we in een later stadium soms deden)! Sloot ik me af na even getroost te zijn. IK ging het fixen! IK in mijn hulpverlenersrol, want die kende ik goed. daarmee maakte ik hem machteloos..
Er zijn hier geen schuldigen, alleen angst, pijn en verdriet. Welke ons nog maar drie mogelijkheden gaven; Vechten, Vluchten en Verstijven!! Wat we als mensheid volgens mij zijn vergeten is dat we altijd allemaal verbonden zijn. We herkennen het vaak niet meer maar we zijn niet alleen verbonden wanneer we liefde voelen, heel vaak zijn we ook verbonden in angst. We reageren vanuit angst, gebaseerd op onze ervaringen, onze pijn, onze triggers, onze overtuigingen. Trauma is systemisch! Kinderen, dus ook onze zoons, voelen dit maar leggen het anders uit. Hoe kon ik er bv echt zijn voor hem en zijn verhaal, wanneer ik bang was dat hij ging voelen door angst voor terugval, angst voor boosheid, angst voor suïcide. Hoe kon ik luisteren naar zijn verhaal wanneer ik (onbewust) bang was dat ik ging voelen? Dat die enorme boosheid, angst, schuldgevoel en verdriet in mij los zouden komen? De meeste problemen ontstaan door onbegrip voor elkaars (onbewuste ) overlevingsreflexen. Dat mijn jongste zoontjes terugtrek reflex, omdat hij het voelen niet meer aan kon, maakte dat ik hem niet mocht knuffelen deed pijn!!
Het raakte mijn schuldgevoel, mijn behoeftes waar "niemand oog" voor had, het triggerde mijn VVV reflexen. Uit liefde benoemen dat ik hem begreep en de verbinding houden door te benoemen dat ik dan wel graag bij hem in de buurt wilde zitten omdat ik van hem hield. Samen kijken welke afstand ‘ok ‘voelde, het verscheurde me van binnen maar het was zo belangrijk. Mijn man heeft ook als eerste reactie ‘Verstijven’, Ik ‘Vechten’ maar dan wel verbaal, vooral met veel overtuigende woorden haha. Hoe meer ik praatte en aan hem trok hoe verder hij wegdreef en me niet meer hoorde. Hoe meer hij zich afsloot, hoe eenzamer ik werd, hoe meer ik het gevoel had alles alleen te moeten doen..
Het zijn maar een paar voorbeelden welke de situatie niet genoeg kunnen schetsen, uiteindelijk raakten we dat jaar heel veel kwijt! Huis, zoon CC-Ptss, man burn-out en depressie, scholen, werk, promotie, vrienden en heel erg veel geld. We raakten ook bijna elkaar kwijt,. Bijna! We vochten door met liefde, werden ons bewust van wat er gebeurde en trokken aan de rem. We heelden allemaal onszelf en hielpen elkaar, sloten zelfs een periode de negatieve factoren van de buitenwereld buiten. We pakten de regie terug en net zoals trauma systemisch is, is heling dat ook! Aan het eind van het eerste jaar waren man en zoon diagnose vrij en hadden we (na in 9 maanden 5 keer van vakantiehuisje gewisseld te zijn) weer een huis. De jongens gingen beiden weer naar school en sport, hadden weer vrienden. Als een wervelwind die door ons leven was getrokken. We konden weer op gaan bouwen maar pas nadat ik eerst ingestort was en volkomen uitgeput bedrust heb moeten houden. Inmiddels is het drie en half jaar na de mishandeling, we zijn gelukkig en gezond. Zoon helpt zo nu en dan andere kinderen en jongeren met Ptss en/of trauma, We zijn enorm trots op hem, op zijn broertje en op ons zelf!
Wat voor ons, naast de mishandeling, de meeste toxische stress en hertraumatisering heeft veroorzaakt waren de acties en reacties vanuit het ecosysteem. Dat trauma systemisch is, dat begint steeds meer bekend te worden. Maar het stopt niet bij het directe gezin! VVV reflexen hebben we allemaal, angsten hebben we allemaal en blauwe plekken hebben we allemaal. Bij professionals komen hier nog andere angsten bovenop.
Angst voor verantwoordelijkheid, voor klachten, tuchtrecht, andere ouders, procedures, je ego, je baan. Opdrachten vanuit overheid, bestuur, leidinggevende. De meest verzwarende factoren voor ons kwamen altijd van buiten ons gezin. De reacties van kennissen, buren, familie, vrienden. De school die gaat pushen (zelf push je hierdoor ook want je bent bang voor de leerplicht) of juist wil verwijderen. De professional die zeer betrokken is en het kind veilig wil houden/ niet los kan laten. De lerares die zelf uit wil leggen wat Ptss is maar eigenlijk niet weet wat het is waarna het kind gepest wordt en een terugval heeft. De politie die volgens de wet niet kan zorgen dat de dader niet meer voor het raam gaat staan. De professionals die ‘het weten’ maar het geleerd hebben uit boeken (of uitgaan van wat werkt bij anderen) en vervolgens naar ouders wijzen als het mislukt. Procedures die bepalen dat een kind moet blijven zitten terwijl het zich net veilig voelde en dan, uit onmacht, zeggen dat het ook niet erg zijn best heeft gedaan. Beschuldigingen, oordelen, niet geloven dat het kind Ptss heeft en later niet geloven dat het kan herstellen (en dat ook aan je kind vertellen) Er zijn veel angstreacties in onze maatschappij en dat voelt de persoon met trauma en vooral het kind legt dit negatief uit naar zichzelf. Als ouder, zeker 1 in de Vechtstand, deed ik alles om dit te voorkomen. Een vlot genomen beslissing kon voor ons kind en gezin enorme gevolgen hebben (en ja af en toe hielden we hiermee zelf herstel tegen, want juist in die dieptepunten liggen kansen). Nadat het trauma bij je kind je secundair getraumatiseerd heeft en je, je uiterste best doet om vanuit rust te herstellen, is het vaak het ecosysteem welke elke keer weer (vaak goed bedoeld) herstel ondermijnend is, de toxische stress verhoogt en/ of hertraumatiserend is. Een jaar lang, 24 uur per dag hadden we stress en angst de gevolgen daarvan, o.a. fysiek, hebben nog een lange tijd nodig gehad om te herstellen. Gezinnen hebben behoefte aan iemand naast zich die; meedenkt, vertrouwen heeft en beseft dat er geen ‘quick fix’ is. Vaak zie je dat er een actie ingezet wordt en dat men na een korte periode zegt handelingsonbekwaam te zijn waarna doorschuiven of opschalen. Nog meer stress!
1 persoon die gereguleerd is en de ander kan co-reguleren kan het verschil maken! Een persoon die uitlegt, niet oordeelt, verbindt en positief blijft Er echt zijn voor 1 persoon uit het systeem kan het hele systeem tot rust brengen. Nooit meer onmachtig, nooit meer handelingsonbekwaam. Nooit meer zeggen dat een kind onbehandelbaar is. In dat geval richt je, je eerst op jezelf en daarna eventueel op iemand anders uit het systeem of ecosysteem. Herstel is systemisch!
Het doet me pijn om mensen te horen zeggen hoe zwaar het is om te zorgen voor/les te geven aan kinderen met trauma, ze zijn zo puur. Welk gedrag ze ook laten zien, hoe ze je triggeren, welke van je angsten ze activeren. Ze geven je een motivatie om jezelf te leren kennen, te helen en te verbeteren en daarmee hen te helpen. ‘Ze zien dingen anders dan wij’, Nee hoor ze zien de dingen die wij normaal zijn gaan vinden, veroordelen, wegstoppen, vermijden, bevechten of voor vluchten. Ze spiegelen het terug naar iedereen om hen heen. Dat maakt het, het zwaarst, maar nooit zo zwaar als het voor hen is.
Warme groet
Amber Hall