We leven in een bijzondere tijd, een tijd waarin we onder ogen mogen gaan zien wat we de afgelopen eeuwen en decennia onszelf en elkaar aan hebben gedaan. Een tijd waarin we, in het rijke westen; zolang in relatieve veiligheid leven dat we eraan gewend zijn geraakt en onze gevoelens van onveiligheid en stress weg relativeren. Uit zelf bescherming niet meer willen zien wat er gebeurt aan de schaduwzijde van de mensheid en we onze kracht en macht steeds meer uit handen hebben gegeven aan hen die “er voor geleerd hebben”.
In een steeds veiligere omgeving lijkt een groot deel van de mensheid steeds banger en met meer stress. De verbinding met ons zelf en met onze gezinnen, families en omgeving werd steeds brozer, de ‘ratrace’ één van de hoofddoelen van ons bestaan, zodat we na ons overlijden onze kinderen een opstapje na kunnen laten zodat ook zij niet uit het hamsterwiel zullen vallen.
Onze persoonlijke geschiedenis en die van onze kinderen, onze familielijnen, onze voorouders. In deze hokjesmaatschappij voor velen geen deel meer van hen. Onzichtbaar en niet herkent stromen onze voorouders door ons bloed en beïnvloeden wie en wat wij zijn zowel individueel als, als collectief.
Collectieve wonden vooral op het gebied van macht en onmacht veelal ongeheeld doorgegeven aan volgende generaties, die hiervan onbewust, een onzichtbare herinnering aan het overleven en daarmee creëren zijn.
Hoe kunnen onze gezinnen ervaren wat wij zelf niet kennen? Hoe kunnen onze kinderen groeien wanneer wij de spiegel welke ze ons voorhouden niet herkennen en in plaats van samen te groeien en samen te helen wij ze beoordelen, medicaliseren, uithuisplaatsen en in kwetsbaarheid op laten groeien. Wanneer we hen onbewust en met de beste bedoelingen leren overleven in plaats van leven?
In deze maatschappij waarin kennis en kunde op alle gebieden toebedeeld is aan ‘de professional’, waarbij ons leven en de ontwikkeling van onze kinderen meer en meer gevangen is in algoritmes en afvinklijstjes. Een maatschappij waar liefde over een angstpad is gaan lopen want wat als dit kind of dit gezin een ander pad loopt? We doen het omdat we van ze houden, de reddersrol, de drama driehoek. Het vertrouwen in ons zelf als mens, als ouder is de afgelopen decennia sterk afgenomen. Angst om het fout te zien, angst om het fout te doen, angst om hierop afgerekend te worden, angst om verantwoordelijk te zijn en dus trekken we meer en meer professionals onze gezinnen in en het enige wat we hiermee vaak creëren zijn meer spiegels, meer drama, meer stress, meer macht en onmacht.
Jij bent verantwoordelijk! Voor jezelf, voor je relaties, voor je kinderen! En jij hebt hiervoor alles in huis! Diep van binnen weet jij wat je hebt te doen, wat je hebt te helen, welke keuzes je hebt te maken en wie of wat je hierbij nodig hebt.
Jij en jouw gezin zijn het waard om vandaag nog dit proces op te starten. Waarbij je stopt met het zoeken naar een redder of een schuldige, maar waarbij je met liefde en compassie naar jezelf de volledige verantwoordelijkheid neemt en begint aan het belangrijkste pad van je leven.
Het pad naar onvoorwaardelijke liefde en verbinding, het pad naar heling, autonomie en authenticiteit.
En als ik een klein stukje mee mag lopen op je pad, als ik jullie bewust mag helpen maken van de schatten en krachten welke ieder van jullie ongezien bij jullie dragen. Bewust mag maken ook van de blinde, vlekken, projecties, aannames en overlevingsmechanismen. Hoe jouw gezin synergie kan gaan bereiken, (generationeel) trauma mag gaan helen en ik die pijnlijke, confronterende maar liefdevolle en respectvolle spiegel mag zijn die jouw en jullie pad eerbiedigt en geen ander doel heeft dan je te helpen om van jullie gezin de plek te maken waarbinnen eenieder mag helen, zich zelf mag zijn en mag ontwikkelen dan hoor ik heel graag van je!
Vertrouw op je zelf en volg je hart!í
The English translation will become available here