Verwerken

Trauma is systemisch en heling ook, ik roep het al jaren.

 Onze eigen tijd met Ptss binnen ons gezin ligt in het verleden (zie blogs) maar van tijd tot tijd haal ik een mooie of minder mooie herinnering omhoog bij mij thuis.

Ik plan het niet, ik volg mijn eigen triggers en associaties. Ik spreek het wel heel bewust uit. Zeker omdat het om een gezin met 2 jonge kinderen ging en de tijd en de omstandigheden chaotisch waren, het ons hele leven op zijn kop zette. De daders maakten niet 1 slachtoffer (onze zoon) maar raakten iedereen om hem heen in meerdere of mindere mate.

 

Zijn kleine broertje, van toen net 8, zag zijn wereld in 1 dag veranderen. De gevolgen ook voor hem enorm.

 

Kinderen verwerken verschillend en gebeurtenissen/herinneringen/pijn komen vrij wanneer zij en hun omgeving daar klaar voor zijn. Iedere nieuwe levensfase/ ontwikkelingsfase maakt ook dat er weer even gekeken wordt naar wat was, nieuwe vragen, nieuwe inzichten, soms ook nieuwe emoties.

 

Zonder aan ze te trekken of duwen, maar vanuit een natuurlijk proces, altijd op het ‘juiste’ moment.

 

Andersom natuurlijk net zo, in de jaren erna kwam ook mijn handelen of emoties binnen mijn gezin over dingen welke ik al dan niet gezegd of gedaan heb vaak genoeg ter sprake. Ik moedigde aan om vraagtekens, boosheid of iedere andere emotie of gedachte over mij uit te spreken. Samen verwerken betekent open en eerlijk naar je zelf kijken en ook durven kijken door de ogen van de ander.

 

Lachend flapt hij het eruit, zomaar iets wat hij gehoord heeft als klein kind, die uit de weg bleef tijdens herbelevingen van zijn broer. “Ik weet niet waarom ik me dat nu herinner” zegt hij er meteen achter aan.

 

Even is het stil aan tafel, allemaal worden we even geraakt, allemaal mogen we dit doorvoelen, samen!

 

“Wat zal jij bang geweest zijn”, zeg ik hem “Wat heftig als je dat hoort als je nog maar zo klein bent en niet kunt zien wat er gebeurd”. “Vind je het goed als ik je vertel wat er op dat moment gebeurde?”. Deze man van weinig woorden knikt. In een paar zinnen geef ik hem ‘de echte beelden’ en bevestig ik hem nog een keer in zijn gevoel van toen.

 

En bedank hem weer eens voor alles wat hij gedaan heeft en voor wie hij is en was. Zo klein als hij was, was hij onderdeel van de heling binnen ons gezin door zichzelf te zijn.

 

De lange tiener heeft het al weer aan de kant geschoven, leven (en lol) in het nu. Maar ik durf te zweren dat ik in zijn ogen, zijn 8-jarige zelf weer een stukje zie groeien en ontspannen.

 

Van de band met en tussen onze kinderen raak ik keer op keer emotioneel en dankbaar.

 

#trauma #ptss #samen