De stilte een zegen, even harmonie. Een moment waar ik van zou moeten genieten
en ja dat doe ik op mijn eigen manier. Ik vul mijn hart via mijn ogen die jou strelen. Mijn kind wat ben je
mooi, terwijl je even de wereld los hebt gelaten, je over hebt gegeven aan een hogere macht.
Wil mijn ziel alleen maar naar jou uitreiken, stuurt mijn hart jou de liefde die je niet meer wilt voelen. De
liefde van een moeder voor haar kind.
Even mag ik met jou zijn zonder de boosheid, de pijn, de rouw.
Even zijn jouw ogen gesloten, hoef ik niet te krimpen onder de haat.
De haat welke mijn liefde weg wil branden. De liefde van een moeder voor haar kind.
Op jouw slapende gezichtje de kwetsbaarheid, de pijn, het kind, de wijsheid van de vrouw.
Je gelaat de kleur van slaaptekort, de spanning van weggedrukte pijn en angst.
Stukjes masker kleven nog aan jouw slapende gezicht. Verhevenheid, onzekerheid, controle, verdwaald.
Ik hou van ieder deel van je, de liefde van een moeder voor haar kind.
Ook voor mij even geen afleiding hier. De kolkende massa begint te bewegen, zijn lange vingers uitstrekkend naar mij. Kriebelend, prikkend, duwend. Mijn angst jou te verliezen, schuldgevoel dat ik jou niet heb kunnen beschermen, razernij over daders zonder gezichten,
eenzaamheid, pijn omdat ik met heel mijn hart weer met jou wil zijn. Terugreizen in de tijd, voorkomen, vergelden, er zijn, samen. Zo’n pijn,
deze liefde van een moeder voor haar kind.
De krassen op jouw armen als diepe krassen in mijn ziel.
Ik kan niet meer mijn kind en toch zal ik er altijd zijn vanwege deze diepe vorm van liefde van een moeder voor haar kind.
En nu de strijd gestreden is en alles geprobeerd. De pijn van diepe onmacht onze lichamen en levens in sloop. Bid ik naast jouw bed dat je het ooit weer voelen mag. De imperfecte, strontvervelende, allesomvattende, door roeien en ruiten maar altijd aanwezige liefde van
deze moeder voor haar kind.
Voor jij dadelijk wakker wordt, stop ik de gevoelens welke jij niet wilt zien en wij beiden niet dragen kunnen terug in de immer rijzende kolk van emoties. Zet
ik mijn masker op om mij te beschermen tegen de blikken en woorden die komen gaan. Recht ik mijn rug om voor jou te blijven vechten en bid ik God en alle engelen om verlichting van ons
pad.
Fluister ik zachtjes “Ik hou van jou, kom terug alsjeblieft” en laat ik je slapen in de energie van de liefde van een moeder voor haar kind die het allerliefst
dicht tegen jou aan zou kruipen, haar lange armen om je heen zou slaan om je veilig en beschermd te houden, samen dromend van een tijd nog niet zo lang geleden toen grassprietjes nog onze blote
benen kriebelden, kleine kusjes in je nek je heerlijke giechel los liet barsten en onze wereld lief en veilig was.
De liefde van een moeder voor haar kind
Het gedicht ‘De liefde van een moeder voor haar kind’ is gepubliceerd in het adviesrapport; ‘In gesprek over geweld in de jeugdzorg’. Het gedicht is
geschreven voor al die ouders die, met al hun heftige emoties, naast het bed van hun kind met pijn en/of trauma zitten en in de stilte van de nacht hun gevoelens toe laten.