Een terugblik
Het is vrijdagavond (april 2015), zes dagen geleden werd mijn elfjarige zoon mishandeld door twee pubers, er stond een flinke groep omheen. De week is als een film verlopen, gisteren begonnen de herbelevingen vandaag was eindelijk de aangifte welke de politie eigenlijk niet op wilde nemen. "In hun ervaring was dat niet verstandig in een klein dorp” en in “hun ervaring kwamen die jongens er toch mee weg”. Als ik boos word, word ik gesust mijn eerste ervaring dat ‘ik wel zal overdrijven’. Ondanks de herbelevingen wordt het een gewone aangifte, er komt (ondanks ons verzoek) niemand bij die ervaring heeft met trauma of met kinderen. “Jullie moeten hem niet te veel pamperen” wordt ons verteld. Aan het einde wordt ons gevraagd wat ons doel is/ wat we hopen. We zijn het eens, we zitten hier niet uit wraak, we willen dat het stopt! Het is niet de eerste keer, toen hij vijf en half was schopten deze jongens (+1 extra) hem als een bal over het schoolplein, daarna bleef het in wisselende samenstelling een paar keer per jaar gebeuren. Al die jaren was het ons niet gelukt het te stoppen, niet met de ouders, niet met de school, niet met de kinderen zelf. Nooit was de aanval zo erg als deze keer. “Het moet stoppen” zeggen we, ze hoeven echt geen detentie, maar wel behandeling of in ieder geval een leerstraf. De agent knikt bevestigend als ik zeg; “Dat ik vanuit mijn werk de ervaring heb dat jongeren daar meestal alleen maar slechter van worden”. Deze zelfde vrijdag hoorde ik 1 van de getuigenverklaringen, gingen we naar de huisarts en waren er forse herbelevingen. ’s Avonds laat bel ik de huisartsenpost, hoe komen we zo het weekend door? (De volgende dag krijgt hij medicijnen en een spoed aanvraag voor behandeling).
Ik ga (weer) naar bed met twee kinderen in mijn armen die, wanneer ze eindelijk in slaap vallen, van de ene nachtmerrie in de andere komen. Na uren zacht sussen lijken ze wat dieper in slaap te vallen en terwijl ik daar lig, kom ik voor het eerst deze week bij mijn gevoel. Zachtjes sluip ik naar beneden, mijn man slaapt inmiddels op de bank (beetje vol in bed). Langs het aanrecht zak ik naar beneden in een foetushouding op de grond. Ondanks dat ik normaal niet in beelden kan denken zie ik voortdurend voor me hoe mijn kind, mijn ‘baby’ te grazen is genomen. Ik heb het vandaag meerdere keren gehoord en (door de herbelevingen) gezien. Mijn beeld zal niet 100 procent hetzelfde zijn, maar ik ken de gezichten, de locatie en nu de acties. Over en over gaat het door mijn hoofd, wanneer mijn man bij me komt zitten en me in zijn armen neemt gaan golven van verdriet, boosheid, walging, schuldgevoel en onmacht door mij heen. Ik word erin meegesleurd het enige wat ik nog herhaal, is: “mijn kind, mijn kind” en “mijn schuld”. Zijn liefde zet op dat moment mijn gevoel nog verder open, mijn lichaam trekt het niet meer en ik geef over. Na mijn gezicht gewassen te hebben haal ik diep adem en zeg tegen mijn enigszins verbaasd (vanwege het snelle schakelen) kijkende man: “ik moet naar bed, ze kunnen niet zo lang alleen blijven”. Naast het bed kijk ik naar ze “ik moet sterk zijn niet meer instorten”. Zachtjes wurm ik me weer tussen twee warme lijfjes, een schrikreactie levert me daarbij een klap in mijn gezicht op van een slapend mannetje. “Doet geen pijn, voel er niets van. Ik ga dit fixen. Het komt goed!"
De rest van de blog kun je hier lezen https://www.in-unity.com/2017/10/20/een-gekooide-leeuwenmoeder/. Een blog geschreven in 2016 ongeveer anderhalf jaar na deze dag.
Nu
Vandaag is het 6 april 2023, dit weekend is het Pasen, gisteren was het 5 april. Op eerste paasdag, 5 april 2015 werd ons zoontje ernstig mishandeld, hij ontwikkelde cptss welke diagnose een jaar later er weer afging.
Mijn naam is Amber Hall,
8 jaar geleden begon een pad voor ons, waarvan het maar goed is dat we het van tevoren niet beseft hebben.
Gisteren creëerde ik een dag in de zon voor mijzelf om terug te kijken en te doorvoelen.
Een verbijsterde ‘what the fuck has happend to us’, boosheid, rouw, in de steek gelaten, laster en smaad, dreigementen, onrecht, het kwam allemaal nog één maal langs. Maar zoals altijd, ook een enorme dankbaarheid, trots, inzicht, liefde, verbinding, kennis en ervaring.
Onze kinderen zijn gelukkig en gezond, oudste inmiddels zelfs volwassen en dat was het enige focuspunt wat we hadden. Mijn man en ik zullen nog jaren de fysieke en financiële gevolgen dragen, en sommige ‘blauwe plekken op de ziel’, waar we de jongens voor afgeschermd hebben, zullen af en toe nog pijn doen.
Maar wij genieten van ons gezin en vinden dit onze verantwoordelijkheid als ouders, hebben het geaccepteerd.
Vanochtend las ik het artikel van @maarten van ooijen , onder andere over; als ouders en als samenleving meer zelf opknappen, en zijn oproep om mensen die mee willen denken. Even had ik de neiging om hierop te reageren, het connectieverzoek had ik al verstuurd, want ik geloof hierin. In dit artikel https://deanderekrant.nl/nieuws/we-mogen-met-zn-allen-veel-stoerder-worden-het-gaat-tenslotte-om-het-kind-2022-12-18 spreek ik mij hierover uit. Alsook in verschillende blogs op mijn website en linkedin de afgelopen jaren.
Toen ik In-Unity oprichtte was dat ook het enige doel. Maar goed, ik reageerde dus bijna, maar deed het toch niet. Ik heb niets tegen op meneer van Ooijen, het gesprek wat we hadden over geweld in de jeugdzorg was 1 van de eerste gesprekken waarbij ik het gevoel had dat de ander echt wilde weten, zien en leren, waarbij ik bovendien het gevoel had dat die ander echt aanwezig was vanuit zijn hart. Geloof me, mijn antennes zijn (te?) scherp afgesteld en mijn verwachtingen van de ander (te?) hoog, dus dat zeg ik niet vaak.
En ook al ervaar ik dat de staatssecretaris, in het artikel, een aantal roze olifanten mist die hiermee verbonden zijn, het doel; meer zelfregie, meer verbinding, minder medicaliseren en minder professionele bemoeienis delen wij zeker.
Ik meld me niet aan, vooral doordat ik er niet in geloof, dat dit top-down ingang gezet moet worden. Bovendien zie ik vele mensen als reactie hun professionele ‘holy grail’ aanbieden als oplossing, wat per definitie dus al voorbijgaat aan deze doelstellingen. Prima, maar dan ik dus niet..
Maar vooral omdat ik geloof in autonomie, zelfbeschikking en eigen verantwoordelijkheid, het voelt verkeerd om weer in gesprek te gaan over mensen, prachtige mensen, unieke mensen. Zelfs dat is zelfbeschikking, kracht, eigen richting en controle wegnemen in mijn opinie en zo niet passend bij dit doel.
Wat mij betreft is dit ook geen taak van onze overheid, de taak van onze overheid is om beleid te maken welke deze ouders en kinderen; hun rechten beschermt, de mogelijkheid waarborgt en niet langer tegenwerkt. Om te zorgen dat de overheid en overheidsinstanties dit niet ondermijnen. Laten we daarover in gesprek gaan met ouders en kinderen. Want dit is nu juist de afgelopen vier jaar in extreme mate verhevigd, en ik weet in ieder geval van mijzelf dat ik mensen hier, jarenlang, genoeg voor gewaarschuwd heb, en veel meer mensen met mij. Ook in het adviesrapport aan het ministerie beschreef ik dat het de komende jaren nog vele malen erger gaat worden en ja dat gaat extreem veel geld kosten en er gaan heel veel slachtoffers bijkomen.
Ik ben Amber, professional maar vooral moeder, wij deden, op een periode psychotherapie na, met wat steun van vrienden, alles zelf, en dat was eerst door de Ptss maar vooral door onbegrip, regeltjes en tegenwerking een helse klus. Maar wel onze eigen weg. Niemand, buiten onszelf, had kunnen bedenken wat voor ons gezin het meest helpend was geweest, maar het had in ons geval in ieder geval niets gekost en had niet bedacht kunnen worden vanuit Den Haag
Ik raad het ministerie aan vooral te gaan kijken wat er in de weg staat en welk beleid er, ook nu, geschreven wordt wat dit gaat verergeren. Te luisteren naar ouders en kinderen op dit gebied, natuurlijk ook naar professionals, maar wijs lobby, clubjes en holy grails de deur.
Dus nee, ik meld me toch maar niet aan, want mijn visie op dit vlak past niet in beleid, is niet collectief en wordt niet tot stand gebracht van bovenaf. Iedere ouder en ieder kind is uniek.
En ik?
Ik ben gewoon Amber, met heel veel professionele, wetenschappelijke en persoonlijke kennis en ervaring, die op dit moment aan het nadenken is hoe zij dit nog in wil en kan zetten voor anderen. In een samenleving welke als een kudde bizons de andere kant op lijkt te rennen.
Toen ik in november 2015 mijn gezin in de auto zette en ons huis, hun scholen en dorp voorgoed de rug toedraaide, stond ik even stil op een t-splitsing. Achter mij wat logische weerstand, ze raakten zo klein als ze waren alles kwijt, of in ieder geval was dat hun angst. “We kiezen voor liefde en gezondheid” sprak ik (rustiger en overtuigender dan ik me voelde), de rest is onbelangrijk. Daders zijn onbelangrijk, meningen zijn onbelangrijk, spullen zijn onbelangrijk”, “Mensen of situaties kunnen alles van je afpakken of je kunt het kwijtraken, maar nooit je ziel, je hart en je integriteit”. Heftige tijden zouden nog volgen, maar we deden het samen.
Op 5 april 2023 keek ik terug, en aan het eind van deze dag stapte ik met twee grote zonen en teamgenoot in de auto om ze naar een wedstrijd te rijden en aan te moedigen. Onder de meest prachtige volle maan, welke ik even opgezocht heb op google en schijnt te staan voor ‘kiezen voor jezelf’, met een auto vol gelach, muziek en verbinding, moest ik even stoppen op een t-splitsing, de ironie! Terwijl ik stilletjes glimlach, denk ik weer eens; het heeft ons alles gekost, maar rijkdom gebracht.
De kracht van liefde, ouders en gezinnen is extreem groot, vraag niet hoe die aangewakkerd moet worden, vraag eerst hoe je kunt voorkomen dat je dit dooft.