Gisteren was ik bij het graf van mijn tante.
Geboren, tussen doodsangst en stress, in de hongerwinter terwijl het gezin ondergedoken was. Een dag later weer op de vlucht, want "de Duitsers kwamen". ‘De Duitsers’ hielden hen staande, het gehuil van de pasgeborene en de 2 kinderen op de wagen, maakten dat 1 van hen ze, op het laatste moment, een brood toewierp en door liet rijden. Het gezin is het niet te boven gekomen. Iedere vorm van overleven, coping en de gevolgen hiervan zichtbaar in mijn stamboom.
Ik wist het niet, tot ons kind (door een groepsmishandeling) ptss ontwikkelde en ik kennis en inzicht opdeed en begon te herkennen. Ik wist het niet, tot een jaar later, tante haar boek uitkwam. Een kijkje in het leven van het stamgezin zoveel jaar geleden, met wie ik op dat moment geen contact had.
Het begin van bewustwording, kennis en heling in mijn eigen gezin, en het begin van nog een aantal jaren intensief contact met deze prachtige vrouw, die niet alleen voelde als mijn tante, maar als 'zuster', die ik verschrikkelijk mis.
Gisteren bij haar graf heb ik gehuild als niet vaak daarvoor. Gehuild uit pijn voor generaties mensen, gehuild uit respect voor zoveel kracht, gehuild over traumadynamieken welke kunnen helpen helen of verwoestend kunnen zijn, gehuild omdat ik mede door hun pijn en ervaring, ons kind mocht en kon helpen helen, en
er mocht zijn voor zoveel andere mensen en gezinnen. Gehuild vanwege gemis en onnodig leed.
Gehuild omdat 1 Duitse man het verschil maakte door zijn opdracht niet uit te voeren, maar te kiezen met zijn hart, waardoor ik hier kon zitten.
Ooit schrijf ik het vervolg op haar boek, zoals ik haar heb beloofd.
Dank je wel Jannie, voor de liefde, verbinding, kracht en positiviteit die je was.
#trauma #ptss #systemisch #generationeel